درس 35 – ضمایر اشاره در زبان انگلیسی

به درس 35 از مجموعه آموزش زبان انگلیسی برای نوآموزان خوش آمدید. در این درس میخواهیم در رابطه با ضمایر اشاره صحبت کنیم.

ضمایر اشاره

ضمایر اشاره، همانطور که از نامشان مشخص است ضمایری هستند که برای اشاره به چیزها (و به ندرت افراد) از آنها استفاده می شود. از آنجا که ضمایر اشاره برای اشاره به چیزی استفاده می شوند همیشه حالت سوم شخص دارند. یک ضمیر اشاره می تواند دو خصوصیت داشته باشد:

• دوری و نزدیکی: از نظر دوری و نزدیکی ضمیر اشاره یا برای اشاره به چیزهای دور است یا چیزهای نزدیک.
• تعداد: از نظر تعداد ضمیر اشاره یا مفرد است یا جمع.

بخش امیدوار کننده اینجاست که این ضمایر در فارسی معادل های نسبتا دقیقی دارند. پس درک کردن ساختار آنها اصلا سخت نیست. ضمیر اشاره نزدیک “this” معادل “این” است، ضمیر اشاره دور “that” معادل آن است. برای حالت های جمع these معادل “اینها” و those معادل “آنها”.

نکته: آنها در فارسی دو معنا دارد. یکی ضمیر شخصی سوم شخص مفرد (معادل they) و دیگری ضمیر اشاره دور جمع (معادل those) البته در زبان محاوره ما معمولا برای ضمیر اشاره دور از واژه “اونها” استفاده می کنیم.

معرفی ضمایر اشاره

استفاده از ضمایر اشاره در حالت جمع

همانطور که گفته شد، در صورت اشاره به یک چیز باید از ضمیر اشاره مفرد استفاده کرد. در این صورت اسم هم طبیعتا مفرد است. در صورتی که به چند چیز اشاره کنیم باید از ضمیر جمع استفاده کنیم. در زبان فارسی ما برای ضمایر اشاره جمع هم از اسم مفرد استفاده می کنیم. به مثال های زیر توجه کنید:

🔊 This is a bakery.

(این یک نانوایی است.)

🔊 That is a restaurant.

(آن یک رستوران است.)

🔊 These are cats.

(اینها گربه هستند.)

🔊 Those are dogs.

(آنها سگ هستند.)

همانطور که میبینید برای ضمایر اشاره جمع اسم هم جمع آورده شده در حالی که در معادل فارسی اسم مفرد است. (ما در فارسی نمی گوییم “آنها سگ ها هستند.”).

ضمیر اشاره و صفت اشاره

همانطور که نشان دادیم از ضمیر اشاره برای اشاره کردن به چیزی استفاده می شود. صفت اشاره دقیقا ساختاری مشابه ضمیر اشاره دارد با این تفاوت که در کنار یک اسم استفاده می شود. در این صورت این صفت نقش نشان دادن دوری و نزدیکی آن اسم را دارد. (بعدها در مورد صفت ها بیشتر صحبت می کنیم.) در فارسی هم دقیقا از چنین ساختاری استفاده می کنیم. به مثال های زیر توجه کنید:

🔊 This dog is here.

(این سگ اینجاست.)

🔊 That cat is there.

(آن گربه آنجاست.)

در اینجا ضمایر اشاره به صورت صفت تنها دوری و نزدیکی را نشان میدهند. البته ساختار ضمایر و صفات اشاره کاملا مشابه است و در بسیاری از کتابها اصلا به عنوان صفت به آنها اشاره نشده است.

چه زمانی از ضمیر اشاره نزدیک یا دور استفاده کنیم؟

با توجه به ساختار مشابه زبان های انگلیسی و فارسی جواب این سوالی خیلی سخت نیست. ضمایر اشاره معمولا نسبی هستند. یعنی فاصله ریاضی ای برای انتخاب ضمیر وجود ندارد (که مثلا دورتر از 3 متر از ضمیر دور استفاده شود.). به صورت معمول چیزی که آنقدر نزدیک است که در دسترس است را با ضمیر اشاره نزدیک و چیزی که خارج از دسترس است را با ضمیر اشاره دور مورد اشاره قرار می دهند.

گاهی ضمیر اشاره اصلا به فاصله رابطه ای ندارد و تنها دسترسی و نزدیکی فکری را نشان میدهند. به مثال زیر دقت کنید:

🔊 I like this job. That job was bad.

(من این شغل را دوست دارم. آن شغل بد بود.)

در اینجا استفاده از ضمیر اشاره نزدیک نشان دهنده شرایط فعلی یا نزدیک است، و ضمیر اشاره دور به یک شرایط دور اشاره می کند (یعنی هیچ رابطه ای با فاصله فیزیکی ندارد). جالب است که ضمایر انگلیسی هم دقیقا همین ساختار را دارند.

سوالی کردن و منفی کردن

سوالی کردن و منفی کردن ضمایر اشاره دقیقا مانند ضمایر شخصی است. به مثال زیر توجه کنید:

🔊 This is a dog.

(این یک سگ است.)

🔊 Is this a dog? 

(آیا این یک سگ است؟)

🔊 Yes, this is. 

(بله، این هست.)

🔊 No, this isn’t.

(خیر، این نیست.)

🔊 No, this isn’t a dog. 

(خیر، این یک سگ نیست.)

شکل کوتاه

تنها یکی از ضمایر اشاره شکل کوتاه دارد. that is در شکل کوتاه به صورت that’s در می آید. this is به هیچ عنوان کوتاه نمی شود (به این علت که تلفظ آن ممکن نخواهد بود). کوتاه کردن ضمایر اشاره جمع هم خیلی به ندرت صورت می گیرد. (برخی کتاب ها these’re و those’re را مجاز می دانند و برخی خیر. اما بهتر است این ضمایر را کوتاه نکنید.)