درس 7 – آواهای بی صدای آلمانی (بخش 3)

صدای /ts/

صدای /ts/ فاقد معادل دقیق در فارسی است. اما میتوانید آن را با ترکیب دو حرف بی صدای “ت” و “س” بسازید. این دو حرف بدون حرف صدادار و پشت سر هم تلفظ می شوند تا صدای /ts/ را بسازند. صدای /ts/ معمولا با حرف “Z” در آلمانی نشان داده می شود. به مثال زیر توجه کنید:

🔊 Zahl /tsaːl/

صدای /ʁ/

صدای /ʁ/ در زبان آلمانی در فارسی فاقد معادل است. بعضی به اشتباه این صدا را مشابه صدای حرف “قاف” )/q/( تلفظ می کنند در حالی که این کار اشتباه است. صدای /ʁ/ صدایی بین صدای حروف “ر” و “ق” است. برای تلفظ صحیح این صدا سعی کنید صدای “ق” را در بالاترین قسمت گلو بسازید و به جای قطع کردن کامل جریان هوا مثل “ق” در فارسی اجازه دهید هوا جریان داشته باشد (مثل حرف “ر” در فارسی) در اصطلاح آواشناسی باید این صدا را به جای ساختن به صورت انفجاری (مانند ق در فارسی) به صورت سایشی بسازید (مانند ر در فارسی). /ʁ/ در آلمانی تا حد زیادی مانند صدای حرف “R” در زبان فرانسه تلفظ می شود. در زبان آلمانی صدای /ʁ/ را معمولا توسط حرف “R” نشان می دهند.

🔊 Rast /ʁast/

صدای /pf/

صدای /pf/ در زبان آلمانی هم یکی از صداهای فاقد معادل در فارسی است. این صدا را می توانید از تلفظ دو حرف “پ” و “ف” پشت سر هم بسازید. توجه کنید که بین این دو صدا نباید حرف داری اضافه کنید. صدای /pf/ در زبان آلمانی با ترکیب حروف “PF” ساخته می شود. به مثال زیر توجه کنید:

🔊 Pfahl /pfaːl/

صدای /ŋ/

صدای /ŋ/ در زبان آلمانی هم در فارسی معادلی به صورت یک حرف ندارد. این صدا را می توانید از تلفظ دو حرف “ن” و “گ” پشت سر هم بسازید (مثل دو حرف انتهایی واژه “نهنگ” یا “آهنگ”). صدای /ŋ/ در زبان آلمانی معمولا به صورت ترکیب حروف “NG” نوشته می شود. به مثال زیر توجه کنید:

🔊 lang /laŋ/

صدای /ç/

صدای /ç/ در زبان آلمانی هم در فارسی فاقد معادل دقیق است. این صدا را معمولا به اشتباه به صورت صدای “ش” در فارسی (/ʃ/) تلفظ می کنند. این صدا را می توان ترکیبی از دو صدای حروف “ش” و “خ” خواند. برای تلفظ درست این صدا دهان خود را به صورتی که صدای “خ” را تلفظ می کنید در آورید و سعی کنید با دهان خود به همین شکل صدای “ش” را تلفظ کنید. (در واقع در صدای /ç/ شما به جای ساختن صدای “خ” در گلو این صدا را در دهان خود می سازید که تا حدی مشابه صدای “ش” می شود.)

🔊 ich /ɪç/

🔊 durch /dʊʁç/

صدای /ʔ/

/ʔ/ در واقع یک صدا نیست بلکه نوعی توقف در گفتن حروف صدادار است. معادل این صدا در فارسی حرف “عین” است. مثلا واژه “معمول” در فارسی را در نظر بگیرید. در این واژه بعد از “مع” شما برای لحظه ای مکث کرده و سپس بخش بعد یعنی “مول” را تلفظ می کنید (برای جلوگیری از ترکیب صدای حروف صدادار با هم). در صورت دیدن این علامت هم باید همین کار را انجام داد. برخی واژه نامه ها این  به مثال زیر توجه کنید:

🔊 Beamter /bəˈʔamtɐ/