آشنایی با زمان ها در زبان آلمانی

ساختارهای زبان در زبان ها به شما کمک می کند تا در رابطه با مسائل در زمان های متفاوت و با حالت های مختلف صحبت کنید. هر قدر ساختارهای زمانی زبان پیچیده تر باشد امکان نشان دادن جزئیات زمانی و رساندن بهتر مفاهیم بیشتر خواهد بود. از آنجا که ساختارهای زمانی زبان آلمانی با زبان فارسی تشابه زیادی ندارد باید از طریق تمرین و مطالعه درک زمانی این ساختارهای را در ذهن خود بسازید تا از این طریق بتوانید در زمان درست از آنها استفاده کنید تا معنی جملات ساخته شده در هر زمان را بهتر درک کنید.

به صورت عمومی زبان آلمانی دارای 6 ساختار زبانی متفاوت است که در این درس با آنها تا حدودی آشنا خواهیم شد و در درس های بعد هر را به تفسیر بررسی خواهیم کرد.

زمان ها در زبان آلمانی

زمان حال (Präsens): زمان حال پرکاربرد ترین زمان در زبان آلمانی است که تا به اینجا تا حدی هم با آن آشنا شده اید. این زمان برای صحبت کردن در رابطه زمان حال و آینده مورد استفاده قرار می گیرد. در زبان آلمانی نیز مانند فارسی گاهی صحبت کردن از آینده به وسیله جملات حال صورت می گیرد.

زمان گذشته ساده (Präteritum): زمان گذشته ساده در رابطه با اتفاقات گذشته مورد استفاده قرار می گیرد. این زمان در آلمانی به صورت عمده در نوشته ها دیده می شود و در صحبت کردن روزمره معمولا به جای آن از زمان حال کامل استفاده می شود.

زمان حال کامل (Perfekt): زمان حال کامل در واقع در رابطه با گذشته صحبت می کند. از نظر گرامری این زمان وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که در رابطه با موضوعی در گذشته صحبت کنیم و بخواهیم به تاثیر آن به زمان حال اشاره داشته باشیم. البته در صحبت کردن روزمره از این زمان به صورت عمومی برای صحبت کردن در رابطه با گذشته استفاده می شود.

گذشته کامل (Plusquamperfekt): زمان گذشته کامل وقتی استفاده می شود که ما در طول شرح یک واقعا در گذشته بخواهیم در مورد چیزی که پیش از آن اتفاق افتاده صحبت کنیم.

زمان آینده (Futur): زمان آینده وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که بخواهید در مورد یک قصد یا فرض در آینده صحبت کنید.

زمان آینده کامل (Futur Perfekt): زمان آینده نشان دهنده فرض این است که در زمانی در آینده که در مورد صحبت می کنید (یا بعد از آن) اتفاقی افتاده یا کاری تمام شده.